Max; darminvaginatie
Max, een Shih Tzu-kruising van bijna 4 jaar oud, werd bij ons aangeboden omdat hij sinds een dag of twee niet meer wilde eten en al een aantal malen gebraakt had. Op zich niet vreemd, aangezien we de laatste weken al veel honden met braken en/ of diarree de revue hadden zien passeren.
De eigenaren gaven verder aan dat Max af en toe last leek te hebben van buikkrampen; hij trok dan zijn buik op, zette zijn ruggetje op en piepte daar soms bij.
De laatste vierentwintig uur hadden de eigenaren geen ontlasting meer gezien, maar daarvoor had Max in ieder geval nog geen diarree gehad.
Bij lichamelijk onderzoek werd eigenlijk niet zoveel bijzonders gevonden; Max was (nog) niet aan het uitdrogen, was wel wat rustig maar maakte verder eigenlijk een redelijk normale indruk.
In de buik voelden we niets afwijkends, behalve dat de darmen vrij leeg waren zoals je dat zou verwachten als een dier al een dag of twee niet gegeten heeft. Af en toe leek Max een beetje gevoelig te reageren voorin de buik, maar daar konden we geen duidelijke oorzaak voor vinden.
Hoewel we, ook bij honden die later wel diarree-klachten krijgen, weleens vaker zien dat ze eerst even geen ontlasting hebben, is bij Max besloten toch ook even een echo van de buik te maken. Naast het feit dat hij al een dag niet gepoept had, gaven de eigenaren namelijk aan dat ze dachten dat hij misschien wel last van een blaasontsteking kon hebben.
Dat laatste bleek mee te vallen, maar op de echo was wel iets geks in de darmen van Max te zien: een heel klein stukje van de meterslange darmen zat in zichzelf teruggevouwen. Hierdoor werd de doorgang in de darmen erg smal en kon er bijna niets meer passeren. Dit verklaarde in één klap de buikpijn, het braken en het ontbreken van de ontlasting bij Max.
Hoe deze vreemde liggingsverandering in de darm tot stand komt is meestal niet meer te zien, maar het is iets dat onder andere bij patiënten met ernstige darmkrampen soms kan optreden.
Omdat het 'ingevouwen' stukje darm klem zit en de bloedtoevoer erheen belemmerd wordt, moet zo snel mogelijk geopereerd worden om te zorgen dat er niet een deel van de darmen gaat afsterven.
Max is dus meteen opgenomen en in de uren erna geopereerd; na het openen van de buik konden we de darminstulping voorzichtig weer los trekken. De darm zelf zag er gelukkig nog gezond uit, zodat we goede hoop hadden op een voorspoedig herstel. Om te zorgen dat Max niet meteen opnieuw hetzelfde probleem zou krijgen hebben we een deel van de darmen in losse lussen aan elkaar gemaakt; daarna is de buik weer gesloten.
Max mocht dezelfde dag nog terug naar zijn baasjes en voelde zich de dag erna al weer een stuk beter. Op dit moment gaat het erg goed, Max gedraagt zich alsof er nooit iets is gebeurd.
