Laila is niet lekker...
Een week of twee, drie geleden kwam Laila, een Ierse Setter van ruim acht jaar oud, bij ons tijdens de spoeddienst in het weekend.
Haar baasjes belden voor de eerste maal op zaterdagavond: Laila was al de hele middag aan het braken en het zag er niet naar uit dat ze daar uit zichzelf mee zou ophouden. Omdat zulke heftige braakklachten er soms voor kunnen zorgen dat een hond snel uitdroogt en verder verzwakt, moest ze die avond nog langskomen. Ze maakte tijdens het onderzoek nog een alerte indruk en had nog niet teveel vocht verloren. Met medicatie tegen het braken en de bijbehorende misselijkheid mocht ze naar huis, met de instructie te bellen als ze ondanks de behandeling toch zou blijven braken.
De volgende dag namen Laila's baasjes weer contact op; Laila had niet meer gebraakt, maar in de loop van de nacht wel een aantal malen bloederige diarree gehad. Ze wilde niet eten en maakte een wat lusteloze indruk.
Bij een tweede bezoekje aan de praktijk bleek dat ze inmiddels wel zoveel vocht verloren had dat een infuus geboden was. De oorzaak van de diarree was niet helemaal duidelijk, maar gezien de ernst van de klachten moest er wel sprake zijn van een flinke ontsteking in de darmen.
Laila was wel alert, maar inderdaad een stuk tammer dan je van haar zou verwachten. Van het infuus knapte ze gelukkig wel op, waarna ze weer huiswaarts mocht.
Vaak spelen bij dergelijke maagdarminfecties bij honden virussen een rol; deze veroorzaken dan braakklachten en/ of diarree, en omdat we de afgelopen weken al veel van dit soort patiënten de revue hadden zien passeren wisten we dat er in de buurt zo'n infectie "de ronde deed".
Niet alle honden zijn hier even ziek van, maar wanneer dat zoals bij Laila wel het geval is, is het erg belangrijk dat de eigenaar het goed aangeeft als de hond niet vlot genoeg opknapt.
Toen we enkele dagen later dus hoorden dat ze, ondanks het verbeteren van de ontlasting en het uitblijven van de braakklachten, erg down bleef en niet wilde eten, hebben we haar toch weer terug laten komen. We hebben haar buik met de echo verder bekeken en er is bloed afgenomen voor uitgebreider onderzoek. Eén van de test die we op het bloed wilden laten uitvoeren was die voor een alvleesklierontsteking. Deze aandoening komt zowel bij honden als bij katten voor, en kan een mild tot ernstig verloop hebben. De klachten kunnen dus ook wisselen van 'niet zo lekker' tot 'ernstig ziek met braakklachten, lusteloosheid en veel buikpijn'. Omdat de uitslagen van het bloedonderzoek pas na een aantal dagen bekend zouden worden en Laila intussen echt niets wilde eten, hebben we in overleg besloten toch alvast de behandeling voor alvleesklierontsteking te starten.
Omdat deze vooral gericht is op het aanpakken van misselijkheid, verminderde eetlust en buikpijn, hoopten we haar daarmee in ieder geval te kunnen ondersteunen in afwachting van de onderzoeksuitslagen.
Dat Laila de eerste dagen niet heel duidelijk verbetering liet zien baarde dat ons ernstige zorgen, maar omdat ze thuis met veel aanmoediging wel wat wilde eten hebben we in overleg met de eigenaren besloten toch nog even af te wachten.
Een telefoontje naar Laila's baasjes om te vragen hoe het die dag ging was inmiddels dagelijkse kost geworden, tot we een paar dagen later eindelijk de ommekeer leken te krijgen waar we zo op hoopten; Laila wilde weer beter eten, was weer vrolijker en wilde af en toe zelfs weer spelen. De laatste bloeduitslag kwam binnen en bevestigde wat het aanslaan van de behandeling al deed vermoeden; Laila had inderdaad een alvleesklierontsteking. Inmiddels is de behandeling bijna afgerond en is Laila weer de oude. Ze is actief en ondeugend en haar baasjes kunnen weer opgelucht ademhalen.
