Roxy en het vermiste balletje

Op 9 oktober j.l. kwam Roxy, een Border Collie reu van ongeveer anderhalf jaar oud, bij ons in de praktijk.

De eigenaar meldde dat Roxy flink aan het overgeven was, en vertelde daarbij ook dat Roxy stukken van een schuimrubber speelballetje had uitgebraakt. Op het eerste gezicht was eigenlijk al duidelijk dat maar een deel van het balletje uitgebraakt was; de rest was spoorloos en kon zich dus ofwel ergens in huis, ofwel ergens in Roxy bevinden.

Bij het algemeen lichamelijk onderzoek was er, behalve een wat bolle rug, een vrij lege buik en een wat ongelukkige blik, aan Roxy niet zoveel bijzonders te vinden. Toen we vervolgens de buik navoelden veranderde dat echter. In de darm waren duidelijk verdikkingen te voelen die daar niet horen te zitten; het leek erop dat de missende stukken van het balletje nu terecht waren.

In overleg met de eigenaars is besloten Roxy diezelfde dag nog te opereren. In de dunne darm werden nog 2 stukken bal aangetroffen die de doorgang volledig blokkeerden. De darmwand zelf zag er gelukkig nog goed uit, waardoor we konden volstaan met het openen van de darm en het verwijderen van de blokkade. De operatie verliep zonder complicaties, en Roxy is nog dezelfde dag met medicatie weer naar huis gegaan.

Omdat de volgende dag bleek dat Roxy ondanks de pijnstilling nog niet wilde/ kon gaan liggen is de medicatie daarop aangepast; met aanvullende pijnstilling ging het een stuk beter, tot 2 dagen later.....

Nu werd Roxy aangeboden met naast de operatiewond een onderhuidse vochtophoping van enkele centimeters doorsnede waar, via de hechtingen in de buikwond, wat troebel vocht uitkwam. De holte is gespoeld en er is een drain in aangebracht (die Roxy er vervolgens na één dag zelf helaas alweer uitgehaald had). Ondertussen had Roxy al enkele dagen maar matig gegeten en leek de pijnlijkheid weer toe te nemen; diezelfde middag is hij een aantal uren ter observatie opgenomen geweest omdat hij erg down leek en ondanks vermoeidheid niet wilde gaan liggen. Infuus en extra pijnstilling maakten duidelijk verschil, zodat Roxy voor de nacht weer naar huis kon; voor de volgende dag werd meteen een controle-afspraak ingepland.

Tijdens die controle bleek het weer minder goed te gaan; Roxy was slomer, wilde weer niet eten en produceerde nu grote hoeveelheden wondvocht dat gestaag uit de wond drupte. Ter illustratie; de eigenaars vonden Roxy 's ochtends in de bench op een kletsnat kussen en 5 minuten in de wachtkamer leverde een heel plasje vocht op de vloer op. Gelukkig bleek bij nader onderzoek dat er geen sprake was van een buikvliesontsteking, maar een normaal verlopende wondgenezing was het in ieder geval ook niet bepaald.

Er werd een nieuwe drain aangelegd door het hele wondgebied, een kweek van het wondvocht opgestuurd en Roxy kreeg er extra antibiotica bij. En gelukkig keerde daarmee het tij voor 'ons' zorgenkind; in de dagen erna werd Roxy merkbaar vrolijker, ging weer zelf eten en daalde de wondvochtproductie weer even snel als ze gestegen was.

Na nog enkele routinecontroles is Roxy inmiddels weer de oude, hoewel het maar de vraag is of hij er iets van geleerd heeft......